Co rozumem, pilnością i cnotą stanęło, to się nierozumem, niedbałością i złością ludzką obala.


co-rozumem-pilnośą-i-cnotą-stanęło-to-ę-nierozumem-niedbałośą-i-złośą-ludzką-obala
piotr skargacorozumempilnościącnotąstanęłotosięnierozumemniedbałościązłościąludzkąobalaco rozumempilnością ii cnotącnotą stanęłosię nierozumemniedbałością ii złościązłością ludzkąludzką obalapilnością i cnotąi cnotą stanęłoniedbałością i złościąi złością ludzkązłością ludzką obalapilnością i cnotą stanęłoniedbałością i złością ludzkąi złością ludzką obalaniedbałością i złością ludzką obala

Cnota skarb wieczny, cnota klejnot drogi.Pysznego zwycięzcę własne jego szczęście obala.Pyszne­go zwy­cięzcę włas­ne je­go szczęście obala.Cnota - to pobożna stara panna z życiem wewnętrznym równie czyściuchnym, chłodnym i nieprzytulnym, jak jej pokój. Cnota - to prawie to samo co zadowolenie z siebie.Cnota jest jedynie oznaką braku rozumu. Kobieta pokrywa cnotą brzydotę moralną - jak hiszpańska królowa zwiotczałą pierś suknią pod szyję.Pierwsze zasady moralności tworzą się w interesie jednostki, toteż prawdą jest w tym względzie, że cnota to roztropność zastosowana do obyczajów. Jednakże cnota we właściwym sensie słowa rodzi się w stosunkach człowieka z innymi ludźmi; człowiek jest mądry dla samego siebie, a cnotliwy wobec bliźniego.