Cza­sem myślę so­bie, że to jest naj­większe nie­szczęście nasze­go świata: wśród ludzi zaj­mujących naj­wyższe sta­nowis­ka ma­my zbyt wielu nieboszczyków.


cza­sem-myślę-so­bie-że to jest naj­większe-nie­szczęście-nasze­go-świata-wśród-ludzi-zaj­mujących-naj­wyższe-sta­nowis­ka-­my
kurt vonnegutcza­semmyślęso­bieże to jest naj­większenie­szczęścienasze­goświatawśródludzizaj­mującychnaj­wyższesta­nowis­kama­myzbytwielunieboszczykówcza­sem myślęmyślę so­bieże to jest naj­większe nie­szczęścienie­szczęście nasze­gonasze­go światawśród ludziludzi zaj­mującychzaj­mujących naj­wyższenaj­wyższe sta­nowis­kasta­nowis­ka ma­myma­my zbytzbyt wieluwielu nieboszczykówcza­sem myślę so­bieże to jest naj­większe nie­szczęście nasze­gonie­szczęście nasze­go światawśród ludzi zaj­mującychludzi zaj­mujących naj­wyższezaj­mujących naj­wyższe sta­nowis­kanaj­wyższe sta­nowis­ka ma­mysta­nowis­ka ma­my zbytma­my zbyt wieluzbyt wielu nieboszczyków

Zna­leźć piękno w naj­mniej­szym szczególe. Cie­szyć się drob­nos­tka­mi. Darzyć ludzi uśmie­chem. Po­daro­wać ko­muś ser­ce. I żyć wśród przy­jaciół. To naj­większe szczęście ja­kie można so­bie wyobrazić. -Zielona15
zna­źć-piękno-w naj­mniej­szym-szczegó-cie­szyć ę-drob­nos­tka­mi-darzyć ludzi-uśmie­chem-po­daro­wać ko­muś-ser­

Zna­leźć piękno w naj­mniej­szym szczególe. Cie­szyć się drob­nos­tka­mi. Darzyć ludzi uśmie­chem. Po­daro­wać ko­muś ser­ce. I żyć wśród przy­jaciół. To naj­większe szczęście ja­kie można so­bie wyobrazić. -Zielona15

Po­zos­tał je­den dzień mniej do przeżycia. Cza­sem myślę, że to dob­rze, cza­sem, że źle, ale naj­gorzej jest, gdy jest mi to całkiem obojętne. -Charlotka
po­zos­ł-­den-dzień-mniej-do przeżycia-cza­sem myślę-że to dob­rze-cza­sem-że ź-ale-naj­gorzej-jest-gdy-jest mi to całkiem

Po­zos­tał je­den dzień mniej do przeżycia. Cza­sem myślę, że to dob­rze, cza­sem, że źle, ale naj­gorzej jest, gdy jest mi to całkiem obojętne. -Charlotka

Wszys­tko, co nas spo­tyka, po­zos­ta­wia śla­dy, wszys­tko przyczy­nia się niepos­trzeżenie do nasze­go uk­ształoto­wania; niebez­pie­czną wszakże jest rzeczą próbo­wać zdać so­bie z te­go sprawę. Sta­jemy się wsku­tek te­go al­bo za­rozu­miali i le­niwi, al­bo przygnębieni i lękli­wi, a jed­no jest równie szkod­li­we dla roz­wo­ju jak dru­gie. Naj­bezpie­czniej jest zaw­sze zaj­mo­wać się tym, co ma­my w naj­bliższym cza­sie do zrobienia. ® by Mrs Vercetti  -Mrs Vercetti
wszys­tko-co nas-spo­tyka-po­zos­­wia-ś­dy-wszys­tko-przyczy­nia ę-niepos­trzeżenie-do nasze­go-uk­ształoto­wania

Wszys­tko, co nas spo­tyka, po­zos­ta­wia śla­dy, wszys­tko przyczy­nia się niepos­trzeżenie do nasze­go uk­ształoto­wania; niebez­pie­czną wszakże jest rzeczą próbo­wać zdać so­bie z te­go sprawę. Sta­jemy się wsku­tek te­go al­bo za­rozu­miali i le­niwi, al­bo przygnębieni i lękli­wi, a jed­no jest równie szkod­li­we dla roz­wo­ju jak dru­gie. Naj­bezpie­czniej jest zaw­sze zaj­mo­wać się tym, co ma­my w naj­bliższym cza­sie do zrobienia. ® by Mrs Vercetti  -Mrs Vercetti

Plot­ka to naj­dot­kliw­sza bron. Cza­sem uzy­wana nies­wiado­mie, cza­sem per­fidnie, cza­sem z zaz­dros­ci, a cza­sem ze wspol­czu­cia. Cza­sem z mi­los­ci, cza­sem z niena­wis­ci. ZAW­SZE jed­nak zabija. -Charlotka
plot­ka-to naj­dot­kliw­sza-bron-cza­sem uzy­wana-nies­wiado­mie-cza­sem-per­fidnie-cza­sem-z zaz­dros­-a cza­sem

Plot­ka to naj­dot­kliw­sza bron. Cza­sem uzy­wana nies­wiado­mie, cza­sem per­fidnie, cza­sem z zaz­dros­ci, a cza­sem ze wspol­czu­cia. Cza­sem z mi­los­ci, cza­sem z niena­wis­ci. ZAW­SZE jed­nak zabija. -Charlotka

Cza­sem naj­większe
cza­sem-naj­większe-modły-nie zos­tają-wysłuchane

Cza­sem naj­większe "modły" nie zos­tają wysłuchane... -Papużka

Naj­trud­niej­sze dzieło świata od łat­we­go trze­ba roz­począć, a naj­większe do­kona­nia od drobiazgów. -Lao Cy
naj­trud­niej­sze-dzieło-świata-od łat­we­go-trze­ba-roz­począć-a naj­większe-do­kona­nia-od drobiazgów

Naj­trud­niej­sze dzieło świata od łat­we­go trze­ba roz­począć, a naj­większe do­kona­nia od drobiazgów. -Lao Cy