Jak człowiek dźwi­ga włas­ne ciało, a ciężaru je­go nie czu­je, tak nie dos­trze­ga włas­nych błędów.


jak-człowiek-dźwi­ga-włas­ne-ciało-a ężaru-­go-nie czu­-tak-nie ­trze­ga-włas­nych-błędów
arthur schopenhauerjakczłowiekdźwi­gawłas­neciałoa ciężaruje­gonie czu­jetaknie dos­trze­gawłas­nychbłędówjak człowiekczłowiek dźwi­gadźwi­ga włas­newłas­ne ciałoa ciężaru je­goje­go nie czu­jetak nie dos­trze­ganie dos­trze­ga włas­nychwłas­nych błędówjak człowiek dźwi­gaczłowiek dźwi­ga włas­nedźwi­ga włas­ne ciałoa ciężaru je­go nie czu­jetak nie dos­trze­ga włas­nychnie dos­trze­ga włas­nych błędówjak człowiek dźwi­ga włas­neczłowiek dźwi­ga włas­ne ciałotak nie dos­trze­ga włas­nych błędówjak człowiek dźwi­ga włas­ne ciało

Jak człowiek dźwiga własne ciało, a ciężaru jego nie czuje, tak nie dostrzega własnych błędów. -Artur Schopenhauer
jak-człowiek-dźwiga-własne-ciało-a-ężaru-jego-nie-czuje-tak-nie-dostrzega-własnych-błędów

Jak człowiek dźwiga własne ciało, a ciężaru jego nie czuje, tak nie dostrzega własnych błędów. -Artur Schopenhauer

Życie człowieka od pew­ne­go wieku składa się z włas­nych trosk i włas­nych przy­jem­ności, na sta­rość zaś - z włas­nych trosk i cudzych przyjemności. -Magdalena Samozwaniec
Życie-człowieka-od pew­ne­go-wieku-składa ę-z włas­nych-trosk-i włas­nych-przy­jem­noś-na sta­rość-zaś- z włas­nych-trosk

Życie człowieka od pew­ne­go wieku składa się z włas­nych trosk i włas­nych przy­jem­ności, na sta­rość zaś - z włas­nych trosk i cudzych przyjemności. -Magdalena Samozwaniec

Wzo­rowa­nie się na in­nych uz­na­nych twórcach to nic zdrożne­go, to naj­lep­szy zna­ny mi sposób na rozwój włas­ne­go ta­len­tu i poszu­kiwa­nia włas­nej drogi. -Walt Whitman
wzo­rowa­nie ę-na in­nych-uz­na­nych-twórcach-to nic-zdrożne­go-to naj­lep­szy-zna­ny-mi sposób-na rozwój-włas­ne­go-­len­

Wzo­rowa­nie się na in­nych uz­na­nych twórcach to nic zdrożne­go, to naj­lep­szy zna­ny mi sposób na rozwój włas­ne­go ta­len­tu i poszu­kiwa­nia włas­nej drogi. -Walt Whitman

Wy­rozu­miałość jest owo­cem zna­jomości włas­nych błędów. -Alfred Aleksander Konar
wy­rozu­miałość-jest owo­cem-zna­jomoś-włas­nych-błędów

Wy­rozu­miałość jest owo­cem zna­jomości włas­nych błędów. -Alfred Aleksander Konar

Nie­szczęścia in­nych ludzi poz­ba­wiają mnie od­czu­wania włas­nych radości. Mam się znie­czu­lić?, prze­cież świata nie zmienię!, a moi blis­cy chcą mnie widzieć szczęśliwą!? Mogę się uśmie­chać, ale w środ­ku zos­ta­nie we mnie ja­kieś dziw­ne poczu­cie winy... -Niusza
nie­szczęścia-in­nych-ludzi-poz­ba­wiają-mnie-od­czu­wania-włas­nych-radoś-mam ę-znie­czu­lić-prze­cież-świata-nie zmienię

Nie­szczęścia in­nych ludzi poz­ba­wiają mnie od­czu­wania włas­nych radości. Mam się znie­czu­lić?, prze­cież świata nie zmienię!, a moi blis­cy chcą mnie widzieć szczęśliwą!? Mogę się uśmie­chać, ale w środ­ku zos­ta­nie we mnie ja­kieś dziw­ne poczu­cie winy... -Niusza

Uśmiech twój był kwieciem twych włas­nych łąk, mo­wa two­ja była szu­mem twych włas­nych świerków, ale ser­ce two­je było ko­bietą, znaną nam wszystkim. -Rabindranath Tagore
uśmiech-twój-był-kwieciem-twych-włas­nych-łąk-mo­wa-two­ja-była-szu­mem-twych-włas­nych-świerków-ale-ser­-two­-było-ko­bietą

Uśmiech twój był kwieciem twych włas­nych łąk, mo­wa two­ja była szu­mem twych włas­nych świerków, ale ser­ce two­je było ko­bietą, znaną nam wszystkim. -Rabindranath Tagore