Na świecie is­tnieją ludzie wrażli­wi, tyl­ko się uk­ry­wają, bo gdy­by się ujaw­ni­li to in­ni pat­rzy­li by na nich jak na obcych.


na świecie-is­tnieją-ludzie-wrażli­wi-tyl­ko ę-uk­ry­wają-bo gdy­by ę-ujaw­­li-to in­-pat­rzy­li-by na nich-jak na obcych
ryderna świecieis­tniejąludziewrażli­wityl­ko sięuk­ry­wająbo gdy­by sięujaw­ni­lito in­nipat­rzy­liby na nichjak na obcychna świecie is­tniejąis­tnieją ludzieludzie wrażli­wityl­ko się uk­ry­wająbo gdy­by się ujaw­ni­liujaw­ni­li to in­nito in­ni pat­rzy­lipat­rzy­li by na nichby na nich jak na obcychna świecie is­tnieją ludzieis­tnieją ludzie wrażli­wibo gdy­by się ujaw­ni­li to in­niujaw­ni­li to in­ni pat­rzy­lito in­ni pat­rzy­li by na nichpat­rzy­li by na nich jak na obcychna świecie is­tnieją ludzie wrażli­wibo gdy­by się ujaw­ni­li to in­ni pat­rzy­liujaw­ni­li to in­ni pat­rzy­li by na nichto in­ni pat­rzy­li by na nich jak na obcychbo gdy­by się ujaw­ni­li to in­ni pat­rzy­li by na nichujaw­ni­li to in­ni pat­rzy­li by na nich jak na obcych

Moim zda­niem życie spra­wia pa­nu ty­le prob­lemów, po­nieważ wie­rzy pan, że są dob­rzy ludzie i źli ludzie. My­li się pan, oczy­wiście. Is­tnieją tyl­ko i wyłącznie źli ludzie, ale niektórzy stoją po prze­ciw­nych stronach. -P » Terry Pratchett » Straż! Straż!
moim-zda­niem-życie-spra­wia-pa­nu-ty­-prob­lemów-po­nieważ-wie­rzy-pan-że są dob­rzy-ludzie-i źli-ludzie-my­li ę-pan

Moim zda­niem życie spra­wia pa­nu ty­le prob­lemów, po­nieważ wie­rzy pan, że są dob­rzy ludzie i źli ludzie. My­li się pan, oczy­wiście. Is­tnieją tyl­ko i wyłącznie źli ludzie, ale niektórzy stoją po prze­ciw­nych stronach. -P » Terry Pratchett » Straż! Straż!

Na ław­ce w par­ku sie­działo małżeństwo, ciągle trwa­li w mil­cze­niu, lecz uśmie­cha­li się do siebie. Ema­nował od nich ta­ki spokój i har­mo­nia, iż mu­siałam się zat­rzy­mać i na nich po­pat­rzeć. Nag­le z dru­giej stro­ny po­jawiła się pa­ra za­kocha­nych, dziew­czy­na przy­tulała się do swo­jego chłopa­ka, kiedy spos­trzegła, że pat­rzy się w drugą stronę, za­lała go py­taniami. Skończyło się wrzas­ka­mi i kłótnią. A miłość nie pot­rze­buje słów... -Ruska-love
na ław­-w ­ku-sie­działo-łżeństwo-ągle-trwa­li-w mil­cze­niu-lecz-uśmie­cha­li ę-do siebie-ema­nował od nich-­ki-spokój

Na ław­ce w par­ku sie­działo małżeństwo, ciągle trwa­li w mil­cze­niu, lecz uśmie­cha­li się do siebie. Ema­nował od nich ta­ki spokój i har­mo­nia, iż mu­siałam się zat­rzy­mać i na nich po­pat­rzeć. Nag­le z dru­giej stro­ny po­jawiła się pa­ra za­kocha­nych, dziew­czy­na przy­tulała się do swo­jego chłopa­ka, kiedy spos­trzegła, że pat­rzy się w drugą stronę, za­lała go py­taniami. Skończyło się wrzas­ka­mi i kłótnią. A miłość nie pot­rze­buje słów... -Ruska-love

Niektóre oso­by są jak słońce. Dają nam ciepło, po­kazują piękno, og­rze­wają nasze mglis­te i po­nure bez nich życie. Aczkol­wiek zbliż się tyl­ko do nich bliżej, a po pros­tu spłoniesz. -Mateusz Piecki Schizoidalny
niektóre-oso­by-są jak słoń-dają nam-ciepło-po­kazują-piękno-og­rze­wają-nasze-mglis­te-i po­nure-bez-nich-życie

Niektóre oso­by są jak słońce. Dają nam ciepło, po­kazują piękno, og­rze­wają nasze mglis­te i po­nure bez nich życie. Aczkol­wiek zbliż się tyl­ko do nich bliżej, a po pros­tu spłoniesz. -Mateusz Piecki Schizoidalny

Nie tyl­ko ludzie, ich pla­ny i rachu­by is­tnieją na świecie. By­tują również na nim za­raz­ki gruźlicy. -Paweł Jasienica
nie-tyl­ko-ludzie-ich-pla­ny-i rachu­by-is­tnieją-na świecie-by­tują również-na nim-za­raz­ki-gruźlicy

Nie tyl­ko ludzie, ich pla­ny i rachu­by is­tnieją na świecie. By­tują również na nim za­raz­ki gruźlicy. -Paweł Jasienica

Ko­bieta, która pat­rzy na jed­ne­go tyl­ko mężczyznę al­bo na jed­ne­go tyl­ko nie pat­rzy - na­suwa to sa­mo podejrzenie. -Jean de La Bruyére
ko­bieta-która-pat­rzy-na jed­ne­go-tyl­ko-mężczyznę-al­bo-na jed­ne­go-tyl­ko-nie pat­rzy- na­suwa-to ­mo-podejrzenie

Ko­bieta, która pat­rzy na jed­ne­go tyl­ko mężczyznę al­bo na jed­ne­go tyl­ko nie pat­rzy - na­suwa to sa­mo podejrzenie. -Jean de La Bruyére

Ludzie po­ruszają się po wy­tyczo­nych przez los al­bo przez­nacze­nie - obojętnie jak to naz­wać - tra­sach. Na mgnienie oka krzyżują się one z naszy­mi i idą da­lej.Bar­dziej niż rzad­ko i tyl­ko nieliczni zos­tają na dłużej i chcą iść naszy­mi tra­sami.Zdarzają się jed­nak i ta­cy, którzy zais­tnieją wys­tar­cza­jaco długo, aby chciało się ich zat­rzy­mać. Ale oni idą dalej. -Janusz Leon Wiśniewski
ludzie-po­ruszają ę-po wy­tyczo­nych-przez-los-al­bo-przez­nacze­nie- obojętnie-jak to naz­wać- tra­sach-na mgnienie-oka

Ludzie po­ruszają się po wy­tyczo­nych przez los al­bo przez­nacze­nie - obojętnie jak to naz­wać - tra­sach. Na mgnienie oka krzyżują się one z naszy­mi i idą da­lej.Bar­dziej niż rzad­ko i tyl­ko nieliczni zos­tają na dłużej i chcą iść naszy­mi tra­sami.Zdarzają się jed­nak i ta­cy, którzy zais­tnieją wys­tar­cza­jaco długo, aby chciało się ich zat­rzy­mać. Ale oni idą dalej. -Janusz Leon Wiśniewski