Płomień gniewu opa­da, po­woli przy­gasa. Ra­ny się goją. Kiedy jed­nak poz­wa­lasz, żeby tak się stało, umiera też część two­jej duszy.


płomień-gniewu-opa­da-po­woli-przy­gasa-ra­ny ę-goją-kiedy jed­nak-poz­wa­lasz-żeby-tak ę-stało-umiera-też-część-two­jej
harlan cobenpłomieńgniewuopa­dapo­woliprzy­gasara­ny sięgojąkiedy jed­nakpoz­wa­laszżebytak sięstałoumierateżczęśćtwo­jejduszypłomień gniewugniewu opa­dapo­woli przy­gasara­ny się gojąkiedy jed­nak poz­wa­laszżeby tak siętak się stałoumiera teżteż częśćczęść two­jejtwo­jej duszypłomień gniewu opa­dażeby tak się stałoumiera też częśćteż część two­jejczęść two­jej duszyumiera też część two­jejteż część two­jej duszyumiera też część two­jej duszy

Człowiek pat­rząc na in­nych ludzi i ich nieład­ne zacho­wania wo­bec naszej oso­by sta­je się zep­su­ty... W pew­nym mo­men­cie dochodzi to te­go, że już jest tak zep­su­ty, że na­wet krzyw­da blis­kich nie ro­bi na nim wrażenia... Jed­nak przychodzi dzień, w którym poz­na­je równie zep­sutą osobę i wte­dy oka­zuje się, że jed­nak chce zro­bić coś, żeby być lepszym... -Roman1992
człowiek-pat­rząc-na in­nych-ludzi-i ich-nieład­ne-zacho­wania-wo­bec-naszej-oso­by-sta­ ę-zep­su­ty-w pew­nym-mo­men­cie

Człowiek pat­rząc na in­nych ludzi i ich nieład­ne zacho­wania wo­bec naszej oso­by sta­je się zep­su­ty... W pew­nym mo­men­cie dochodzi to te­go, że już jest tak zep­su­ty, że na­wet krzyw­da blis­kich nie ro­bi na nim wrażenia... Jed­nak przychodzi dzień, w którym poz­na­je równie zep­sutą osobę i wte­dy oka­zuje się, że jed­nak chce zro­bić coś, żeby być lepszym... -Roman1992

kiedy-człowiek ę-smu­-nie chce-żeby-za­raz-wszys­cy-też ę-smu­cili-wca­ nie-chce tyl­ko-żeby-go nie wciąga­no

"Kiedy człowiek się smu­ci, nie chce, żeby za­raz wszys­cy też się smu­cili. Wca­le nie. Chce tyl­ko, żeby go nie wciąga­no do roz­ba­wione­go, we­sołego ko­rowo­du, żeby mu da­no spokój, poz­wo­lono odejść, usunąć się na stronę, w cień głębo­ki, do klasztor­nych za­kamarków cienia. Ale kiedy człowiek się cie­szy, to wte­dy chce, żeby wszys­cy się cie­szy­li. Tak to jest i czy jest w tym coś złego?" Ed­ward Stachura  -MeteorFoto

Me­go ser­ca bólem ogień nieugaszony, tlący się na smo­lis­tym tworzy­wie mej duszy. Płomień wzbi­ja się w górę, be­zus­tannie oddycha. Na­wet gdy przy­gasa -nie niknie: Dym. Dym. Sen­ty­men­talności dym... Słomiane dusze wy­palają się prędko. Afekt za­nika. A mój ogień bucha A mój dym spo­wija tę suchą trawę. I nie przes­ta­je złud­nie ufać. -altwelt7
me­go-ser­ca-bólem-ogień-nieugaszony-tlący ę-na smo­lis­tym-tworzy­wie-mej-duszy-płomień-wzbi­ja ę-w górę-be­zus­tannie-oddycha

Me­go ser­ca bólem ogień nieugaszony, tlący się na smo­lis­tym tworzy­wie mej duszy. Płomień wzbi­ja się w górę, be­zus­tannie oddycha. Na­wet gdy przy­gasa -nie niknie: Dym. Dym. Sen­ty­men­talności dym... Słomiane dusze wy­palają się prędko. Afekt za­nika. A mój ogień bucha A mój dym spo­wija tę suchą trawę. I nie przes­ta­je złud­nie ufać. -altwelt7

Jed­nostaj­ny jest rodzaj ludzki. Większość przep­ra­cowu­je prze­ważną część cza­su by żyć, a ta od­ro­bina wol­ności, która im po­zos­ta­je, niepo­koi ich tak, że używają wszys­tkich środków, żeby się jej pozbyć. -Johann Wolfgang Goethe
jed­nostaj­ny-jest rodzaj-ludzki-większość przep­ra­cowu­-prze­ważną-część-cza­su-by żyć-a  od­ro­bina-wol­noś-która

Jed­nostaj­ny jest rodzaj ludzki. Większość przep­ra­cowu­je prze­ważną część cza­su by żyć, a ta od­ro­bina wol­ności, która im po­zos­ta­je, niepo­koi ich tak, że używają wszys­tkich środków, żeby się jej pozbyć. -Johann Wolfgang Goethe

- Czy to praw­da, że kiedy ko­bieta kar­mi pier­sią to jej się psują zęby? - Tak, to prawda. - A jeśli ko­bieta nie kar­mi piersią? - To też jej się psują. -wojtek p
 czy-to praw­da-że kiedy-ko­bieta-kar­mi-pier­ą-to jej ę-psują-zęby-tak-to prawda-a śli-ko­bieta-nie kar­mi-piersią

- Czy to praw­da, że kiedy ko­bieta kar­mi pier­sią to jej się psują zęby? - Tak, to prawda. - A jeśli ko­bieta nie kar­mi piersią? - To też jej się psują. -wojtek p

Przez os­tatnie 3 la­ta, zdążyłam tak poz­nać jej na­wyki i przyz­wycza­jenia do te­go stop­nia, że pot­ra­fię prze­widzieć kiedy zielo­na krop­ka znów po­jawi się przy jej nazwisku. -dayofblackthings
przez-os­tatnie-3 ­-zdążyłam-tak-poz­nać-jej-na­wyki-i przyz­wycza­jenia-do te­go-stop­nia-że pot­ra­fię-prze­widzieć-kiedy

Przez os­tatnie 3 la­ta, zdążyłam tak poz­nać jej na­wyki i przyz­wycza­jenia do te­go stop­nia, że pot­ra­fię prze­widzieć kiedy zielo­na krop­ka znów po­jawi się przy jej nazwisku. -dayofblackthings