Powroty Wra­camy z tułaczki Po wer­te­pach his­to­rii Wra­camy z wyg­na­nia Z gułagu czer­wo­nego Ob­my­wamy z brudów Łap­czy­wych rąk Głod­nych oczu Ta­nich promocji Zakłada­my og­ro­dy Echo dziedzictwa Po cichu wra­camy zgarbieni Do do­mu ojców naszych 


powroty-wra­camy-z łaczki-po-wer­te­pach-his­to­rii-wra­camy-z wyg­na­nia-z-gułagu-czer­wo­nego-ob­my­wamy-z brudów-Łap­czy­wych
rozarpowrotywra­camyz tułaczkipower­te­pachhis­to­riiz wyg­na­niagułaguczer­wo­negoob­my­wamyz brudówŁap­czy­wychrąkgłod­nychoczuta­nichpromocjizakłada­myog­ro­dyechodziedzictwacichuwra­camyzgarbienidodo­muojcównaszych powroty wra­camywra­camy z tułaczkiz tułaczki popo wer­te­pachwer­te­pach his­to­riihis­to­rii wra­camywra­camy z wyg­na­niaz wyg­na­nia zz gułagugułagu czer­wo­negoczer­wo­nego ob­my­wamyob­my­wamy z brudówz brudów Łap­czy­wychŁap­czy­wych rąkrąk głod­nychgłod­nych oczuoczu ta­nichta­nich promocjipromocji zakłada­myzakłada­my og­ro­dyog­ro­dy echoecho dziedzictwadziedzictwa popo cichucichu wra­camywra­camy zgarbienizgarbieni dodo do­mudo­mu ojcówojców naszych powroty wra­camy z tułaczkiwra­camy z tułaczki poz tułaczki po wer­te­pachpo wer­te­pach his­to­riiwer­te­pach his­to­rii wra­camyhis­to­rii wra­camy z wyg­na­niawra­camy z wyg­na­nia zz wyg­na­nia z gułaguz gułagu czer­wo­negogułagu czer­wo­nego ob­my­wamyczer­wo­nego ob­my­wamy z brudówob­my­wamy z brudów Łap­czy­wychz brudów Łap­czy­wych rąkŁap­czy­wych rąk głod­nychrąk głod­nych oczugłod­nych oczu ta­nichoczu ta­nich promocjita­nich promocji zakłada­mypromocji zakłada­my og­ro­dyzakłada­my og­ro­dy echoog­ro­dy echo dziedzictwaecho dziedzictwa podziedzictwa po cichupo cichu wra­camycichu wra­camy zgarbieniwra­camy zgarbieni dozgarbieni do do­mudo do­mu ojcówdo­mu ojców naszych 

Od­wra­camy wzrok Za każdym razem Niech dzieje się krzywda Niech le­je się krew I łamią się kości, co rusz Od­wra­camy wzrok Nig­dy nie widzimy Niech niszczą nam życie Biorą co chcą Za­bijają rodzinę Od­wra­caj­my wzrok Jak nie­czu­li tchórze Bo tym się staliśmy Od­wra­cając wzrok  -bezoddechu
od­wra­camy-wzrok-za-każdym-razem-niech-dzieje ę-krzywda-niech-­ ę-krew-i-łamią ę-koś-co rusz-od­wra­camy-wzrok-nig­dy-nie widzimy

Od­wra­camy wzrok Za każdym razem Niech dzieje się krzywda Niech le­je się krew I łamią się kości, co rusz Od­wra­camy wzrok Nig­dy nie widzimy Niech niszczą nam życie Biorą co chcą Za­bijają rodzinę Od­wra­caj­my wzrok Jak nie­czu­li tchórze Bo tym się staliśmy Od­wra­cając wzrok  -bezoddechu

Powolutku Krok po kroku Wra­camy do siebie Na zatracenie. -Immortal_Virgia
powolutku-krok-po kroku-wra­camy-do siebie-na-zatracenie

Powolutku Krok po kroku Wra­camy do siebie Na zatracenie. -Immortal_Virgia

Za młodu przew­ra­camy góry. Na sta­rość wyg­rze­buje­my się spod nich. -Kazimierz Chyła
za młodu-przew­ra­camy-góry-na sta­rość-wyg­rze­buje­my ę-spod-nich

Za młodu przew­ra­camy góry. Na sta­rość wyg­rze­buje­my się spod nich. -Kazimierz Chyła

Zaw­sze się ja­koś układa. Zaw­sze, po­mimo wszys­tkiego, do siebie wra­camy. Zaw­sze pot­ra­fię po­now­nie być szczęśli­wa. A po­tem się budzę. -MistrzyniPióra
zaw­sze ę-ja­koś-układa-zaw­sze po­mimo-wszys­tkiego-do siebie-wra­camy-zaw­sze pot­ra­fię-po­now­nie-być-szczęśli­wa

Zaw­sze się ja­koś układa. Zaw­sze, po­mimo wszys­tkiego, do siebie wra­camy. Zaw­sze pot­ra­fię po­now­nie być szczęśli­wa. A po­tem się budzę. -MistrzyniPióra

Zat­ra­camy się we włas­nych myślach, przez co nie wiemy co jest prawdą a co złudzeniem. ~ MarcelWiebers  -Astern
zat­ra­camy ę-we włas­nych-myślach-przez-co nie wiemy-co jest prawdą-a co złudzeniem-~-marcelwiebers 

Zat­ra­camy się we włas­nych myślach, przez co nie wiemy co jest prawdą a co złudzeniem. ~ MarcelWiebers  -Astern

Często w dzi­siej­szych cza­sach szu­kamy oso­by w sieci za­miast po­dejść i po­roz­ma­wiać w real­nym świecie, szczególnie, że się z tą osobą przep­ra­cowało kil­ka godzin. Później się łudzi­my nadzieją, że mi­mo wszys­tko ją gdzieś spot­ka­my, ale naj­częściej zos­ta­je to w for­mie pier­wotnej. Zos­ta­je dla niej pew­ne miej­sce w umyśle, za­rezer­wo­wane spec­jalnie dla niej. Ko­niec końców, wra­camy do miej­sca w którym i tak jes­teśmy sami. -Naznaczony
często-w dzi­siej­szych-cza­sach-szu­kamy-oso­by-w sieci-za­miast-po­dejść-i po­roz­­wiać-w real­nym-świecie-szczególnie-że ę

Często w dzi­siej­szych cza­sach szu­kamy oso­by w sieci za­miast po­dejść i po­roz­ma­wiać w real­nym świecie, szczególnie, że się z tą osobą przep­ra­cowało kil­ka godzin. Później się łudzi­my nadzieją, że mi­mo wszys­tko ją gdzieś spot­ka­my, ale naj­częściej zos­ta­je to w for­mie pier­wotnej. Zos­ta­je dla niej pew­ne miej­sce w umyśle, za­rezer­wo­wane spec­jalnie dla niej. Ko­niec końców, wra­camy do miej­sca w którym i tak jes­teśmy sami. -Naznaczony